| تصورِ رسیدن | تعداد بازدید: 1890 بار |
وقتی می خواهم کوهنوردی کنم، همیشه قبل از حرکت، مکانی را به عنوان انتهای مسیر مشخص می کنم، مکانی برای رسیدن و نقطه ی پایانی صعود. این مکان گاهی نزدیک است و گاهی دور. اما صعود همیشه همان جایی تمام می شود که احساس می کنم رسیده ام. خیلی وقت ها این مکان نزدیک است، اما همین که قبل از حرکت آنجا را انتخاب کرده بودم، دیگر حتی فکر و تصور صعود بیشتر هم به ذهن ام خطور نمی کند.
حرکت دقیقا از همان جایی تمام می شود که تصور کنیم رسیده ایم. تصورِ رسیدن، خاتمه ی حرکت است. رسیدن یعنی همانجا که هستیم بمانیم و دیگر جلوتر نرویم. گاهی ما با دچار شدن به این تصورِ خطرناک، خود را از ادامه ی مسیر محروم می کنیم. زندگی مقوله ی بسیار بزرگ و وسیعی است. از هر طرف اش که برویم، همیشه چیزهایی جدیدی پیدا می شوند، هر مسیری در زندگی، اتفاقات خاص خودش را دارد. حیف است با مبتلا کردن خود به توهمِ رسیدن، خود را از کشف و یادگیری و تجربه های بسیاری محروم کنیم.
شنبه ، ۵ اردیبهشت ۱۳۹۴، ساعت
۱۴:۱۶:۱۸
نظرات :
مصطفی
سلام آقای خدادادی
نظرمو به موضوع جالبی جلب کردید که بابتش ازتون ممنونم
ارادتمند شما
یک ری آبی
نظرمو به موضوع جالبی جلب کردید که بابتش ازتون ممنونم
ارادتمند شما
یک ری آبی
Email: mfmdvr@yahoo.com
درج شده در روز پنجشنبه ، ۳۱ اردیبهشت ۱۳۹۴ ، ساعت: ۱۴:۴۲:۰۸
درج شده در روز پنجشنبه ، ۳۱ اردیبهشت ۱۳۹۴ ، ساعت: ۱۴:۴۲:۰۸
سلام.خواهش می کنم . .
نظر شما چیه؟
